AMSTERDAM - De wereldwijde vraag naar plastic tassen is zo groot, dat er ieder jaar maar liefst 5.000.000.000.000 stuks van worden geproduceerd.
Inderdaad, dat is een vijf met twaalf nullen. Voor dat onvoorstelbare aantal heb je ruim zestig miljoen vaten aardolie nodig; nog zo’n enorme hoeveelheid waarmee we in deze ‘groene’ tijden toch veel nuttiger dingen zouden kunnen doen. De gemiddelde Nederlander gebruikt ieder jaar zo’n tweehonderd plastic tassen, die meestal na een gebruik van ongeveer twintig minuten in de prullenbak worden gegooid. Hoewel ik thuis een keurige tassenlade heb met daarin de opgevouwen plastic tasjes van allerlei supermarkten en andere winkels, moet ik eerlijk bekennen dat ik het gros van mijn tweehonderd tasjes gewoon weggooi. Dat doet de rest van Nederland ook. En de rest van de wereld. Het grootste deel van die vijf biljoen tassen eindigt dan ook op de vuilnishoop. En in de zee. Ieder jaar opnieuw. ’s Werelds oceanen zijn vergeven van de plastic tassen.
Hoewel ze dus gemiddeld maar twintig minuten worden gebruikt, duurt het tussen de vierhonderd en duizend jaar voordat ze geheel zijn afgebroken. Maar helemáál verdwijnen doen de tasjes eigenlijk nooit, want het plastic desintegreert tot minuscule kleine balletjes die eindeloos blijven ronddrijven in de zee. Die balletjes worden vervolgens opgegeten door vissen – en daarna weer door ons. Een misselijkmakende gedachte. Maar hoe zijn we zo verslingerd geraakt aan plastic draagtassen? En hoe komen we er weer vanaf? Ik las laatst een artikel over een Amerikaans gezin dat een jaar lang afvalvrij had geleefd. Al het huishoudelijk afval dat ze in twaalf maanden hadden geproduceerd paste in één jampotje. Ongelooflijk maar waar. De moeder van het gezin nam glazen potten mee naar de groenteboer en liet alles daarin scheppen. Ze nam rieten manden mee naar de winkels, en draaide brood en vlees in linnen doeken. Het is bijna niet na te vertellen hoe dit gezin het allemaal precies had gedaan – en ze waren natuurlijk ook een béétje van de pot gerukt – maar dit soort mensen opent wel je ogen.
Want waar kan ík bezuinigen op mijn afval, te beginnen met de idioterie van al die plastic tasjes? Mijn eigen moeder deed ook alles met haar trouwe boodschappenmand; waarom zou ik dat niet kunnen? Veel supermarkten hebben al het voortouw genomen. Bij de Albert Heijn in Bussum kun je bijvoorbeeld geen plastic zakken meer kopen; alleen nog de blijvende draagtassen en canvas modellen. Steeds meer designers maken trouwens hun eigen, betaalbare variatie van de canvas of linnen shopping bag, zoals Karl Lagerfeld laatst nog in zijn Karl-collectie. Ik moet eerlijk zeggen: 5.000.000.000.000 tassen per jaar, dat lijkt onoverkomelijk veel. Maar het begint bij die ene die ik vandaag nog kan besparen door gewoon een boodschappenmand mee te nemen naar de supermarkt. Dat draagt misschien wat zwaarder, maar het is nog altijd minder zwaar dan wat walvissen te verduren hebben. Bij een dode potvis die laatst in Frankrijk was aangespoeld vond men 800 kilo plastic in zijn maag; het merendeel plastic tassen. Ieder jaar sterven er 100.000 walvissen, dolfijnen, zeehonden en schildpadden aan het plastic in de zee. Daar zal ik aan denken, zodra het me weer ergens wordt gevraagd: “Tasje erbij?”
Door Daphne Deckers in de Telegraaf
